Als we aan platonische liefde denken, gaan we meestal terug naar onze adolescentie, naar die passie voor de leraar, de populairste jongen of het populairste meisje op school of de idolen van tv en film. Een geïdealiseerde liefde, met een glamoureuze toon, geïllustreerd door denkbeeldige scènes en kussen.

We groeien op en deze dromen behoren tot het verleden, maar hoe vaak reproduceren we uiteindelijk oude platonische liefdes op een nieuwe manier? Ze zijn gericht op mensen die dichter bij ons staan, het zijn blijkbaar meer "mogelijke" liefdes.

Een afstand tot de geliefde die zich uit in verschillen die zich kunnen voordoen in de sociale, leeftijds- of hiërarchische sfeer, door een verboden relatie of gewoon door een blokkade in het tonen van het gevoel, waardoor de geliefde uiteindelijk onbereikbaar wordt.

We zien dus dat alle uitingen van Platonische liefde hetzelfde kenmerk hebben: onmogelijkheid.

De gewenste persoon symboliseert iets wat we missen

Deze onmogelijke liefdes weerspiegelen meestal iets dat we bewonderen: de schoonheid, intelligentie, charme of een speciale vaardigheid van een bepaalde persoon die ons naar hem doet verlangen.

Als we kijken naar deze diepe bewondering, die tot afgoderij kan leiden, is het interessant te beseffen dat wat we zo waarderen in de ander eigenlijk datgene is wat we op de een of andere manier niet in onszelf kunnen zien.

Als we erover nadenken, is de adolescentie een fase waarin eigenwaarde en individualiteit bepalender worden in ons leven.

Adolescente platonische liefde vertegenwoordigt deze referentie van wat we willen zijn en hebben, en kan positief zijn in het stimuleren van de zoektocht naar wat we verlangen - in eerste instantie gezien als iets externs, in een andere persoon.

De platonische factor van de liefde maakt uiterlijk onbereikbaar wat wij in werkelijkheid in onszelf zoeken.

Wij projecteren naar buiten toe de mogelijkheden om datgene te veroveren wat alleen in ons kan worden bereikt, maar wat wij buiten ons bereik plaatsen, waardoor wij op de een of andere manier afstand nemen van onze eigen verwezenlijking.

De vraag is: waarom blijven we datgene wat we het meest verlangen onbereikbaar maken, door het op anderen te projecteren?

De comfortabele kant van illusies

Het beleven van de illusies van een platonische liefde maakt deel uit van onze affectieve rijping, maar de herhaling van deze situatie vereist begrip van wat er schuilgaat achter deze onbewuste zoektocht naar het onmogelijke.

Voeden met illusie, ook al brengt het niet de lang gedroomde vervulling van de liefde, is veiliger en comfortabeler dan de werkelijkheid en alle onvermijdelijke confrontaties in de ervaring van relaties onder ogen te zien.

Het echte leven is veel saaier, minder glamoureus en veel moeizamer dan geïdealiseerde liefde. Het happy end van films en sprookjes is niet de algemene regel voor de meeste affectieve relaties.

Waarom zijn we bang om onze angsten onder ogen te zien?

We voelen ons vaak gevangen, gevangenen van onze moeite om onszelf te laten zien, ons bloot te geven en ons voor anderen op te stellen. Bang om ons blootgesteld, onderdanig en zelfs vernederd te voelen door een mogelijke afwijzing, sluiten we ons af. Ons grootste verlangen is om liefde te leven, maar onze grootste angst is om het te laten zien aan degene van wie we houden. Dus wat we het liefste willen, wordt onze grootste angst.

De redenen die de angst creëren om echte liefde te ervaren kunnen de meest uiteenlopende wortels hebben: het meemaken van schadelijke ouderlijke relaties als kind, persoonlijke ervaringen en/of het zien van traumatische affectieve ervaringen om zich heen, traumatische situaties van afwijzing en verlating die in het emotionele veld gegrift blijven (ook al lijken ze vandaag de dag geen probleem te zijn).

Afwijzing brengt altijd een zeer intense pijn met zich mee. Deze pijn heeft echter meestal diepere wortels, en het is daarin dat we ons moeten richten om manieren te vinden om de liefde op een waarachtiger en gezondere manier te beleven.

Afwijzing brengt altijd een zeer intense pijn met zich mee. Deze pijn heeft echter meestal diepere wortels, en het is daarin dat we ons moeten richten om manieren te vinden om de liefde op een waarachtiger en gezondere manier te beleven.

De pijn van afwijzing vertegenwoordigt een kwetsbaarheid, die een wond veroorzaakt waardoor we niet meer in onszelf geloven, waardoor ons gevoel van eigenwaarde en onze persoonlijke kracht verzwakken.

Platonische liefde als een kans

Door platonische liefde daagt het leven ons uit om onze angsten te overwinnen en zo ons gevoel van eigenwaarde en persoonlijke kracht te versterken. Dergelijke ervaringen nodigen ons uit om onszelf te overwinnen, zodat we in staat zijn om ware liefde te ervaren!

Reflecties:

• Ben je geneigd verliefd te worden op onbereikbare mensen?
• Ben je lui om sociaal met elkaar om te gaan?
• Heeft u moeite om met persoonlijke verschillen om te gaan?
• Maakt intense bewondering voor iemand dat je andere, minder positieve eigenschappen van die persoon negeert?

Hoe groter het aantal positieve antwoorden, hoe groter de kans dat je je aangetrokken voelt tot de platonische liefde. Probeer na te denken en te begrijpen, aan de hand van de in het artikel besproken aspecten, welke angsten je kunnen afhouden van de werkelijke ervaring van affectieve relaties. Als je moeilijkheden voelt, kan therapeutische begeleiding je goed helpen.