“আনজনেই দোষী বুলি ভবাটো সদায় সহজ হয়”, ইতিমধ্যে ৰাউল ছেইক্সাছে তেওঁৰ “For whom the bells toll” গীতটোত কৈছিল। আৰু, আচলতে আমি অস্বীকাৰ কৰিব নোৱাৰো যে আমাৰ জীৱনত ঘটা পৰিস্থিতিৰ (বিশেষকৈ অপ্ৰীতিকৰ) দোষ কাৰোবাক বা কিবা এটাৰ ওপৰত জাপি দিয়াটো সঁচাকৈয়ে অতি সহজ।

দায়িত্ব বাহ্যিক কিবা এটাৰ ওপৰত জাপি দিয়া, যিটো বাহিৰত আছে, আমাৰ বাবে ক্ষণিকৰ সকাহ আনে। কিন্তু এই সকাহে আমাৰ বৃদ্ধি কঢ়িয়াই আনেনে? আৰু আপুনি ভাবিছেনে যে ইয়াক ক্ষণিকৰ সকাহ পোৱাৰ যোগ্যতা বেছি বা প্ৰকৃততে চেতনাৰ বিৱৰ্তনৰ পথত আগবাঢ়ি যোৱা?

আত্মদায়িত্ব যিমানেই প্ৰত্যাহ্বানমূলক নহওক কিয়, আমাৰ বাবে বিকাশৰ বীজ আনিব পৰা ক্ষমতা আছে। কাৰণ, আমাৰ কৰ্মৰ দায়িত্ব নোলোৱাকৈ বিৱৰ্তন সাধন কৰাটো কাৰ্যতঃ অসম্ভৱ। বৰ্তমান পৰ্যায়ৰ প্ৰত্যাহ্বানসমূহ গ্ৰহণ কৰা আৰু দায়িত্ব লোৱাটো প্ৰয়োজনীয়।

আনৰ দোষ নেকি? পৰিস্থিতিক খেল হিচাপে মুখামুখি কৰক

সহজ কৰিবলৈ হ’ল এনে এটা খেল কল্পনা কৰোঁ য’ত আমি শেষত উপনীত নোহোৱালৈকে ঘৰে ঘৰে খোজ কাঢ়িব লাগিব (যিটো আমাৰ জীৱনত অহৰহ প্ৰেম আৰু সমন্বয়ৰ শক্তিয়ে প্ৰতিনিধিত্ব কৰে ). এই খেলখনত প্ৰতিটো ঘৰে চেতনাৰ এটা স্তৰক প্ৰতিনিধিত্ব কৰে আৰু নিয়মটোৱে কয় যে এটা ঘৰ এৰি আনটো ঘৰলৈ আগবাঢ়ি যোৱাৰ একমাত্ৰ উপায় হ’ল আমি থকা ঘৰটোৰ পৰা শিকি অহাখিনি গ্ৰহণ কৰি, এই স্তৰৰ চেতনাক একত্ৰিত কৰা। এইদৰে আমি খোজ কাঢ়িমখোজৰ পিছত খোজ চূড়ান্ত লক্ষ্যৰ দিশে, অৰ্থাৎ মুক্তিৰ দিশে!

উদাহৰণস্বৰূপে, আমি কল্পনা কৰিব পাৰো যে আমি জীৱনৰ যি মুহূৰ্তৰ মাজেৰে পাৰ হৈছো, সেই মুহূৰ্তটোৰ বাবে গ্ৰহণযোগ্যতাৰ প্ৰয়োজন। অৰ্থাৎ আমি এই গ্ৰহণযোগ্যতা বিকশিত নকৰিলেও কঠিন শিক্ষণ প্ৰক্ৰিয়াত আমি “কষ্ট” পাই থাকিম। আমি গ্ৰহণ কৰাৰ পৰাই আমি তেতিয়া খেলখনত আৰু আমাৰ বিৱৰ্তন যাত্ৰাত এখোজ আগুৱাই যাব পাৰিম।

এই খেলখনক কল্পনা কৰি আমাৰ জীৱনৰ সৈতে সম্পৰ্ক গঢ়ি তুলি আমি বুজিব পাৰো যে পৰিস্থিতিবোৰ ঘটে আমাক দেখুৱাওক আমি কি ঘৰ/চেতনাৰ স্তৰত আছো। অলপ গভীৰলৈ গ’লে আমি উপলব্ধি কৰিব পাৰো যে কিছুমান পৰিস্থিতি আমাৰ জীৱনত পুনৰাবৃত্তি হয় যেতিয়া আমি প্ৰকৃততে সেইবোৰে আমাক শিকাবলগীয়া কথাবোৰ শিকিব পৰা নাই। এই শিক্ষণ যেতিয়া আত্মসাৎ কৰা হয়, তেতিয়া কিমান আচৰিত! আমি এখোজ আগুৱাই যাওঁ আৰু তাৰ পিছত আমি প্ৰেম বা সমন্বয়ৰ যাত্ৰাত আৰু এটা স্তৰ আগবাঢ়িব পাৰো।

আত্মদায়িত্ব এই খেলত এখোজ আগুৱাই যোৱাৰ এক শক্তিশালী চাবিকাঠি, কাৰণ ই নিজৰ লগত সত্য আনে . যেতিয়া আমি ক’ত আছো সেইটো ধৰি ল’ম আৰু আমি যিখিনিৰ মাজেৰে পাৰ হ’ব লাগিব তাৰ মাজেৰে যাম তেতিয়াহে সংহতি হ’ব পাৰে। আমাৰ ভয়, লাজ আৰু অপৰাধবোধে আমাক জীৱনে শিকাবলগীয়া কথাবোৰৰ পৰা আঁতৰাই ৰাখে যদিও প্ৰেমৰ পথত আগবাঢ়ি যোৱাটো আমাৰ বাবে অতি কঠিন হ’ব।

আত্মদায়িত্বই ৰূপান্তৰৰ সৃষ্টি কৰে

এই মাষ্টাৰ কি'ৰ অবিহনে আগবাঢ়ি যোৱা অসম্ভৱ, কাৰণ সদায় এটা বিক্ষিপ্ততা, এটা প্ৰৱণতা থাকিববাহিৰৰ কিবা এটা বা কাৰোবাক দোষাৰোপ কৰা। আত্মদায়িত্বই আমাক মনোনিৱেশ কৰি থাকিবলৈ দিয়ে, ই নিজৰ লগত লৈ আহে পৰিপক্কতাৰ বীজ। আৰু সেইটোৱেই একমাত্ৰ উপায় যাৰ দ্বাৰা আমি নিজৰ নাভিটোলৈ চাব পাৰো আৰু আমাৰ অসম্পূৰ্ণতাক ধৰি লৈ আমাৰ “ছাঁ”টোৰ সম্পূৰ্ণৰূপে সন্মুখীন হ’ব পাৰো।

প্ৰতিটো অসুবিধাই নিজৰ মাজতে বিকাশৰ বীজ আনে আৰু সেই বীজটো বিচাৰি উলিওৱাটো আমাৰ ওপৰত নিৰ্ভৰশীল। এই অনুসন্ধান আৰম্ভ কৰিবলৈ হ’লে আত্মদায়িত্বৰ প্ৰয়োজন, কিয়নো পৰিৱৰ্তনৰ ইচ্ছা ইয়াৰ পৰাই উদ্ভৱ হ’ব। ইচ্ছাক জাগ্ৰত কৰাৰ পিছত এক পৰিসৰৰ গুণ ওলাই আহিবলৈ আৰম্ভ কৰে: ধৈৰ্য্য, দৃঢ়তা, ভাৰসাম্য, বিশ্বাস, ন্যায় আদি।

আত্মদায়িত্বই আপোনাক ৰূপান্তৰৰ প্ৰকৃত সম্ভাৱনা আনে, কাৰণ আপুনি যিটোত আঘাত কৰে, সেইটোৱেই গ্ৰহণ কৰে আপোনাৰ দুৱাৰ। আৰু পৰিস্থিতিবোৰ মুখলৈ চাই আমি নতুন, গুণী আৰু ভাল অভ্যাসৰ বাবে পুৰণি মানদণ্ড সলনি কৰিব পাৰিম।

আত্মদায়িত্বৰ গুণ ধন্য হওক। আমাৰ প্ৰত্যেকৰে মাজত ই জাগ্ৰত হওক।