“दुसऱ्याला दोष देणे हे नेहमीच सोपे असते”, राऊल सेक्सासने त्याच्या “ज्यांच्यासाठी घंटा वाजते” या गाण्यात आधीच म्हटले आहे. आणि, खरं तर, आपल्या आयुष्यात घडणाऱ्या परिस्थितींसाठी (विशेषत: अप्रिय घटनांसाठी) एखाद्याला किंवा कशावर तरी दोष देणं खरंच खूप सोपं आहे हे आपण नाकारू शकत नाही.

बाह्य गोष्टींवर जबाबदारी टाकणे, जे बाहेर आहे, आम्हाला क्षणिक आराम देते. पण या आरामामुळे आपली वाढ होते का? आणि तुम्हाला असे वाटते की क्षणिक आराम करणे किंवा जाणीवेच्या उत्क्रांती मार्गावर प्रत्यक्षात प्रगती करणे अधिक मोलाचे आहे?

स्व-जबाबदारी, ते कितीही आव्हानात्मक असले तरी, आपल्यामध्ये विकासाचे बीज आणण्याची शक्ती आहे. शेवटी, आपल्या कृतींची जबाबदारी न घेता उत्क्रांती साध्य करणे व्यावहारिकदृष्ट्या अशक्य आहे. सध्याच्या स्तरावरील आव्हाने स्वीकारणे आणि त्यांची जबाबदारी घेणे आवश्यक आहे जिथे आपण स्वतःला शोधतो.

त्यात इतरांचा दोष आहे का? एक खेळ म्हणून परिस्थितींचा सामना करा

हे सोपे करण्यासाठी, आपण एका खेळाची कल्पना करूया ज्यामध्ये आपण शेवटपर्यंत पोहोचत नाही तोपर्यंत आपल्याला घरोघरी चालावे लागेल (जो आपल्या जीवनातील सतत प्रेम आणि सुसंवादाच्या उर्जेद्वारे दर्शविला जातो. ). या गेममध्ये, प्रत्येक घर चेतनेची पातळी दर्शवते आणि नियम सांगतो की एक घर सोडून दुसर्‍या घरात जाण्याचा एकमेव मार्ग म्हणजे आपण ज्या घरात आहोत त्या घरातील शिक्षण आत्मसात करणे, या पातळीच्या चेतनेचे एकत्रीकरण करणे. अशा प्रकारे, आम्ही चालत जाऊशेवटच्या ध्येयाकडे, म्हणजे मुक्तीकडे स्टेप बाय स्टेप!

उदाहरणार्थ, आपण कल्पना करू शकतो की जीवनात आपण ज्या क्षणातून जात आहोत त्याला स्वीकृती आवश्यक आहे. याचा अर्थ असा आहे की आपण ही स्वीकृती विकसित करत नाही, तरीही आपण कठीण शिक्षण प्रक्रियेत “दु:ख” होत राहू. ज्या क्षणापासून आम्ही ते स्वीकारतो, तेव्हापासून आम्ही गेममध्ये आणि आमच्या उत्क्रांतीच्या प्रवासात एक पाऊल पुढे टाकण्यास सक्षम होऊ.

या गेमची कल्पना करणे आणि आमच्या जीवनाशी नाते जोडणे, आम्ही समजू शकतो की परिस्थिती कशी घडते. आपण कोणत्या घरात/स्तरावर आहोत ते दाखवा. जर आपण थोडं खोलवर गेलो तर आपल्या लक्षात येईल की आपल्या आयुष्यात काही प्रसंगांची पुनरावृत्ती होते जेव्हा आपण ते आपल्याला काय शिकवायचे ते शिकलेले नसते. जेव्हा हे शिक्षण आत्मसात केले जाते, तेव्हा किती आश्चर्यकारक आहे! आपण एक पाऊल पुढे टाकतो आणि मग आपण प्रेम किंवा सुसंवादाच्या प्रवासात आणखी एका स्तरावर प्रगती करू शकतो.

या गेममध्ये एक पाऊल पुढे टाकण्यासाठी स्वयं-जबाबदारी ही एक शक्तिशाली गुरुकिल्ली आहे, कारण ते सत्य आणते. . आपण कोठे आहोत हे गृहीत धरले आणि आपण ज्यातून जाणे आवश्यक आहे त्यामधून जातो तेव्हाच एकीकरण होऊ शकते. आपली भीती, लाज आणि अपराधीपणा आपल्याला जीवनातून जे काही शिकवत आहे त्यापासून दूर ठेवत असताना, प्रेमाच्या मार्गावर प्रगती करणे आपल्यासाठी खूप कठीण आहे.

स्व-जबाबदारीमुळे परिवर्तन घडते

या मास्टर की शिवाय प्रगती करणे अशक्य आहे, कारण नेहमीच एक विचलितता, प्रवृत्ती असेलएखाद्याला किंवा बाहेरील एखाद्याला दोष देणे. आत्म-जबाबदारी आपल्याला एकाग्र राहण्याची परवानगी देते, ती परिपक्वतेचे बीज घेऊन येते. आणि हाच एकमेव मार्ग आहे की आपण आपल्या स्वतःच्या नाभीकडे पाहू शकतो आणि आपल्या अपूर्णता गृहीत धरून आपल्या “सावलीला” पूर्णपणे सामोरे जाऊ शकतो.

प्रत्येक अडचण स्वतःमध्ये विकासाचे बीज आणते आणि ते बीज शोधणे आपल्यावर अवलंबून आहे. हा शोध सुरू करण्यासाठी, स्वत: ची जबाबदारी आवश्यक आहे, कारण त्यातून बदलाची इच्छा उगवेल. इच्छाशक्ती जागृत केल्यावर, सद्गुणांची श्रेणी समोर येऊ लागते: संयम, दृढनिश्चय, संतुलन, विश्वास, न्याय, इतरांबरोबरच.

स्व-जबाबदारीमुळे तुम्हाला परिवर्तनाची खरी शक्यता मिळते, कारण तुमच्यावर जे आदळते ते तुम्ही स्वीकारता तुमचे दार. आणि परिस्थितीचा सामना करूनच आपण नवीन, सद्गुण आणि चांगल्या सवयींसाठी जुने मानके बदलू शकू.

स्व-जबाबदारीचा सद्गुण धन्य आहे. ती आपल्या प्रत्येकामध्ये जागृत होवो.