„Það er alltaf auðveldara að halda að hinum sé um að kenna,“ sagði Raul Seixas þegar í laginu sínu „Fyrir hverjum bjöllurnar hringja“. Og í raun getum við ekki neitað því að það er í raun mjög auðvelt að kenna einhverjum eða einhverju um þær aðstæður (sérstaklega þær óþægilegu) sem gerast í lífi okkar.

Að setja ábyrgðina á eitthvað utanaðkomandi, sem er úti, færir okkur augnabliks léttir. En færir þessi léttir okkur vöxt? Og heldurðu að það sé meira þess virði að létta á augnablikinu eða í raun að halda áfram á þróunarbraut vitundarinnar?

Sjálfsábyrgð, hversu krefjandi sem hún kann að vera, hefur vald til að færa okkur fræ þroska. Þegar öllu er á botninn hvolft er nánast ómögulegt að ná fram þróun án þess að taka ábyrgð á gjörðum okkar. Það er nauðsynlegt að samþykkja og taka ábyrgð á áskorunum núverandi stigs þar sem við finnum okkur sjálf.

Er það öðrum að kenna? Horfðu á aðstæður sem leik

Til að gera það auðveldara skulum við ímynda okkur leik þar sem við þurfum að ganga hús úr húsi þar til við náum endalokum (sem er táknuð með orku stöðugrar ástar og sáttar í lífi okkar ). Í þessum leik táknar hvert hús meðvitundarstig og reglan segir að eina leiðin til að yfirgefa eitt hús og komast yfir í það næsta sé með því að tileinka sér lærdóminn frá húsinu sem við erum í, samþætta meðvitund þessa stigs. Þannig munum við gangaskref fyrir skref í átt að lokamarkmiðinu, það er að segja frelsun!

Til dæmis getum við ímyndað okkur að augnablikið í lífinu sem við erum að ganga í gegnum krefjist viðurkenningar. Þetta þýðir að á meðan við þróum ekki þessa viðurkenningu, munum við halda áfram að „þjást“ í erfiðu námsferlinu. Frá því augnabliki sem við samþykkjum það, munum við þá geta tekið skref fram á við í leiknum og í þróunarferð okkar.

Að sjá þennan leik og búa til samband við líf okkar getum við skilið að aðstæður gerast sýna okkur í hvaða húsi/vitundarstigi við erum. Ef við förum aðeins dýpra getum við áttað okkur á því að sumar aðstæður endurtaka sig aðeins í lífi okkar þegar við höfum í rauninni ekki lært það sem þær þurfa að kenna okkur. Þegar þetta nám er tileinkað, hversu dásamlegt! Við færum okkur eitt skref fram á við og þá getum við komist eitt stig í viðbót á vegferð kærleika eða sáttar.

Sjálfsábyrgð er öflugur lykill til að taka skref fram á við í þessum leik, því hún ber með sér sannleikann. . Aðeins þegar við gerum ráð fyrir hvar við erum og förum í gegnum það sem við verðum að ganga í gegnum getur sameining átt sér stað. Þó að ótti okkar, skömm og sektarkennd haldi okkur frá því sem lífið hefur að kenna okkur, þá verður mjög erfitt fyrir okkur að komast áfram á vegi kærleikans.

Sjálfsábyrgð skapar umbreytingu

Án þessa aðallykils er ómögulegt að þróast, því það verður alltaf truflun, tilhneiging tilað kenna einhverju eða einhverjum utanaðkomandi. Sjálfsábyrgð gerir okkur kleift að halda einbeitingu, hún ber með sér fræ þroska. Og það er eina leiðin sem við getum horft á okkar eigin nafla og horfst í augu við „skuggann“ okkar að fullu, með tilliti til ófullkomleika okkar.

Hver erfiðleiki færir í sjálfan sig fræ þroska og það er undir okkur komið að finna það fræ. Til þess að hefja þessa leit er sjálfsábyrgð nauðsynleg þar sem löngunin til breytinga sprettur upp úr henni. Eftir að hafa vakið viljann byrjar ýmsar dyggðir að koma upp á yfirborðið: þolinmæði, ákveðni, jafnvægi, trú, réttlæti, meðal annarra.

Sjálfsábyrgð færir þér raunverulegan möguleika á umbreytingu, vegna þess að þú sættir þig við það sem slær þig á dyrnar þínar. Og það er með því að horfa í augu við aðstæðurnar sem okkur tekst að breyta gömlu stöðlunum fyrir nýjar, dyggðugar og góðar venjur.

Blessuð sé dyggð sjálfsábyrgðar. Megi það vakna í hverju okkar.