Wij zijn altijd geneigd te denken dat degene die "verlaten" wordt het grote slachtoffer is in een relatie. Wat er gebeurt is dat degene die verlaten wordt zich in een volledig passieve situatie bevindt en verplicht is om met het gevoel van onmacht om te gaan.

Hoe vecht je tegen de zekerheid van een partner?

Degenen die blijven worden meegesleurd door een gevoel van verraad zelfs als er geen "verraad" was, eigenlijk.

Zij die overblijven voelen zich stuurloos, verlaten, afgewezen, ongeliefd... zonder grond. Wat overblijft voor hen die overblijven zijn de tranen.

Soms, afhankelijk van iemands onvoorbereidheid of verbazing over het nieuws, heeft men de impuls om te jongleren om de ander terug te laten keren. Maar het is zinloos.

Zijn er schurken en slachtoffers?

We maken de fout te geloven dat degene die de relatie heeft verlaten "in een goede bui is". Hij wordt gezien als de schurk van het verhaal, degene die het lijden veroorzaakt. Maar dat is niet precies hoe het gebeurt...

In een stabiele relatie, die is begonnen met de bedoeling dat zij zo lang mogelijk zou duren, is het duidelijk dat beiden in de richting gaan van verharding van het paar.

Men verwacht dat de liefde voor eeuwig en altijd zal zijn en hoezeer men ook de evolutie van de relatie in het oog houdt, de liefde, de lust, de belangstelling om de band te bestendigen kan aan één kant eindigen.

Soms gebeurt het dat beiden geleidelijk en bijna tegelijkertijd hun belangstelling verliezen. Maar in de meeste gevallen is dit gebrek aan belangstelling eenzijdig.

Die gestopt met houden van Wie gestopt is met liefhebben wil niet graag gestopt zijn met liefhebben, maar het is geen beslissing, het gebeurt gewoon.

Hij zoekt lange tijd in zichzelf naar het verlangen, de passie van toen, maar vindt niets. Hij ervaart een groot conflict en raakt in een staat van rouw.

Schuld en frustratie

Die ook stopte met liefhebben een liefde verloren en geeft zichzelf vaak de schuld, anticipeert op de pijn van zijn partner, wil voorkomen dat hij gekwetst wordt.

En vaak, in een poging om te ontkennen dat de gevoelens gewoon vervaagd zijn, in de overtuiging dat er een meer dwingende reden moet zijn voor de scheiding dat het niet genoeg is dat de liefde en het verlangen op zijn, er worden fouten gemaakt.

Als u zich in deze situatie bevindt, let er dan op de scheiding niet onnodig pijnlijker te maken dan zij van nature is, door de volgende situaties te vermijden:

• Steriele discussies uitlokken
• Een externe relatie zoeken als een manier om zichzelf te straffen voor het schuldgevoel dat je niet meer van je partner houdt.
• Een gedwongen nabijheid zoeken om hun echte gevoelens en bedoelingen te "verhullen".
• Je partner verachten of hem onverschillig behandelen, denkend dat hij dan niet meer van jou zal houden, wat je beslissing makkelijker maakt.

Een dergelijke houding zal de onvermijdelijke pijn van de besluitvorming alleen maar verlengen en accentueren.

Niemand wordt 's morgens wakker met de ontdekking dat hij wil scheiden. Dit is een proces, we realiseren ons beetje bij beetje.

Degenen die deze ervaring meemaken ondergaan een pijnlijke reflectieve retraite omdat zij vaak niet gemakkelijk de realiteit van hun gevoelens kunnen aanvaarden.

En totdat ze beseffen dat het onmogelijk is om samen te blijven leven, blijven ze treuren om het verlies van een liefde, van gemeenschappelijke plannen en projecten.

Het is een vergissing te denken dat degenen die willen scheiden "in een goede bui zijn". Het verschil tussen degenen die vertrekken en degenen die blijven is dat degenen die vertrekken verdriet ervaren voordat de scheiding effectief is.

En voeg daarbij alle moed die nodig is om met de partner te communiceren en de gevolgen van deze beslissing evenwichtig te beheren.

Kleine sterfgevallen

Het gezegde "als men niet twee wil, vecht dan niet" is perfect van toepassing in gevallen waarin de wens om te scheiden eenzijdig is. Wanneer een van beide partijen dit besluit komt meedelen, is het al lang gerijpt - en geleden.

Het gevoel van opluchting dat degenen die vertrekken ervaren en de schijnbare eenvoud waarmee zij met de kwestie kunnen omgaan, worden vaak gezien als ongevoeligheid, en ook dat is een vergissing.

Ieder beleeft, op zijn eigen manier en op zijn eigen moment, de pijn van het verlies, en na de eerste klap is het altijd goed om in gedachten te houden dat er in relaties van genegenheid geen garantiebewijs is en nog minder vervaldatum.

Begin, midden en einde. Zelfs relaties die "tot de dood ons scheidt" hebben onderweg te maken met kleine verliesmomenten.