অজুহাতবোৰ সাধাৰণতে একেই: মোৰ এতিয়া সময় নাই, অহা সপ্তাহত মই মোৰ সূচীটো সংগঠিত কৰিম আৰু চাম যে ই ফিট হ'ব পাৰে নেকি, অহা মাহত মই অলপ বিৰতি লৈ সেইটো সমাধান কৰিম, অহা বছৰ সেইটো এইটো আৰু সেই আনটো প্ৰজেক্ট শেষ হ'লে, ল'ৰা-ছোৱালীবোৰ অলপ বেছি ডাঙৰ হ'লে, ল'ৰা-ছোৱালীবোৰে কলেজ এৰিলে, অৱসৰ ল'লে... জীৱনটো পিছৰ বাবে চলিব।

আমি সকলো খৰচ কৰিম কাম, বাধ্যবাধকতা, কাম, প্ৰতিশ্ৰুতিৰ ওপৰত আমাৰ শক্তি – আমি কি কৰিব লাগিব, অৱশ্যেই – কিন্তু তাৰ পিছত আমি ৰিচাৰ্জ নকৰো। সেইটোৱেই সমস্যা! আৰু আপুনি, আপুনি আপোনাৰ শক্তিসমূহ পুনৰ চাৰ্জ কৰিছেনে? হয়, খোৱা আৰু শুই থকাটো ৰিচাৰ্জিঙৰ অংশ, কিন্তু শেহতীয়াকৈ সেই ক্ষেত্ৰখনকো আমাৰ জীৱনত স্বাস্থ্যসন্মতভাৱে ব্যৱহাৰ কৰা হোৱা নাই।

জীৱনটো আনন্দৰ সৈতে মিলি যায়

আপোনাৰ জীৱনৰ আনন্দ ক’ত? আমাৰ শক্তিৰ ভাৰসাম্য ৰক্ষাৰ বাবে ই এক অপৰিহাৰ্য উপাদান। আৰু ইয়াক সৰু সৰু বস্তুত জীয়াই থাকিব পাৰি। উদাহৰণস্বৰূপে, আমাৰ তথাকথিত চখ আছে, বা পৰ্তুগীজলৈ অনুবাদ কৰা: অবসৰৰ কাৰ্য্যকলাপ যিবোৰ কেৱল উপভোগ্য হোৱাৰ বাবেই আপোনাৰ ৰুটিনৰ অংশ হৈ পৰে! নামটোৱেই কোৱাৰ দৰে সময়ক পাৰ হ’বলৈ দিয়াৰ মিছন থকা ভাল পুৰণি চখটো, অবসৰৰ মসৃণ আৰু সুখদায়ক ছন্দত।

এটা সুস্বাদু চখ হ’ব পাৰে গান গোৱা, সেয়া ক্লাছত যোগদান কৰাই হওক চুকত বা কোৱাৰত, সেয়া দৈনন্দিন মুহূৰ্ততেই হওক ঘৰখন পৰিপাটি কৰি, গা ধুই, আইডিয়া সংগঠিত কৰি থাকোঁতে হওক।কিছুমান মানুহৰ বাবে সৰ্বোত্তম হ’ব এনেকুৱা শাৰীৰিক কাৰ্য্যকলাপ যিটো আনন্দদায়ক আৰু কঠিন প্ৰতিশ্ৰুতি নহয়: নাওঁ চলোৱা, চাইকেল চলোৱা, নাচ কৰা, গছৰ মাজত খোজ কঢ়া, সাঁতুৰোৱা, টানি লোৱা। এনেধৰণৰ কামবোৰ সম্পন্ন কৰাৰ উপায় আছে আৰু ইয়াৰ এটা অতিৰিক্ত পৰিপূৰক আছে: এটা গোটত যোগদান কৰা। যেনে ইক’লজিকেল ৱাক আৰু ডান্স থেৰাপী গ্ৰুপ। এইদৰে একেবোৰ কাৰ্য্যকলাপেই আমাক ইজনে সিজনৰ লগত সংযোগ স্থাপন কৰাত, আমাৰ মানৱীয় সম্পৰ্ক সম্প্ৰসাৰণ কৰাত – আমাৰ শক্তিসমূহক আৰু অধিক পুনৰ চাৰ্জ কৰাত সহায় কৰে! গোটত শাৰীৰিক কাৰ্যকলাপ কৰাটোও আমাক আগবাঢ়ি যাবলৈ বহুত বেছি প্ৰেৰণা দিয়ে।

সঠিক মাপকাঠিত চখ

হস্তশিল্প কৰাটো আন এটা বিকল্প হ’ব পাৰে: চিলাই, এম্ব্ৰয়ডাৰী, মডেলিং, পেইন্টিং। হাতেৰে নতুন কিবা এটা সৃষ্টি কৰা দেখিলে আমাৰ সৃষ্টিশীল সম্ভাৱনাৰ সৈতে পুনৰ মিলন ঘটে। আপুনি পাকঘৰলৈ গৈ সাধাৰণ ভাত আৰু বীন বনাবলৈ চেষ্টা কৰিছেনে? ৰান্ধনীৰ ৰূপান্তৰৰ ৰসায়নিক সোৱাদ সোৱাদ ল'বলৈ সময় বিচাৰি উলিয়াওক, মছলা, সুস্বাদু খাদ্য, নতুন টেক্সচাৰৰ ক্ষেত্ৰত সাহস কৰক, এপইণ্টমেণ্ট অবিহনে, বাধ্যবাধকতা অবিহনে, কেৱল সৃষ্টিৰ আনন্দৰ বাবে।

গ্ৰন্থৰ দোকান আৰু পুথিভঁৰাললৈ যাওক, অন্যান্য দৃষ্টিভংগীৰ বিষয়ে জানি লওক লিখিত শব্দত জীৱনৰ একেবোৰ প্ৰশ্নৰ ওপৰত। পঢ়াৰ কথা ক’বলৈ গ’লে এইটোও অধিক পৃথক খেলত পৰিণত হ’ব পাৰে: বন্ধু-বান্ধৱীৰ সৈতে পঢ়া ক্লাব এটা স্থাপন কৰিলে কেনেকুৱা হ’ব? মাজে মাজে সকলোৱে কিতাপ ধাৰলৈ লোৱা বা আনকি সকলোৱে একমত হোৱা সভা হ’ব পাৰেএকেখন কিতাপ পঢ়ক আৰু পঢ়াৰ ছাপৰ বিষয়ে আড্ডা মাৰিবলৈ লগ হওক। আপুনি সেইটো ভাবিছেনে?

আপোনাৰ ৰুচিৰ ওপৰত চিন্তা কৰক আৰু আপোনাৰ দৰেই, আপোনাৰ আনন্দ আৰু মংগলৰ অভিজ্ঞতাৰ লগত খাপ খোৱা এটা চখ আৱিষ্কাৰ কৰক। কিছুমানৰ বাবে যিটো কাম কৰে, আনৰ বাবে কাম নহ’বও পাৰে, কিন্তু পিছৰ বাবে এৰি দিয়াৰ আন এটা অজুহাত নাভাবিব। এতিয়াই চিন্তা কৰক আৰু কোনো নতুন কামত লিপ্ত হ'বলৈ বা অতীতত সেই চখটোক উদ্ধাৰ কৰিবলৈ কিছু আন্দোলন কৰক যিয়ে আপোনাৰ ভাল কাম কৰিছিল, বা আনকি যিটো চখ আপুনি কৰিবলৈ সপোন দেখিছিল, কিন্তু হাজাৰটা অজুহাতৰ বাবে কেতিয়াও নোৱাৰিলে।

নিজৰ বাবে সময় বিচাৰি উলিয়াওক, নিজকে নতুন শক্তিৰে ভৰাই লওক যাতে পিছলৈ ইমান গুৰুত্বপূৰ্ণ সেই আন কামবোৰৰ যত্ন ল'ব পাৰে। এতিয়াৰ বাবে নিজকে উপহাৰ দিয়াৰ সময় আহি পৰিছে, সময় পাৰ হ’বলৈ দি, নিজৰ কোম্পানী হিচাপে আনন্দ আৰু অবসৰ লোৱাৰ সময়!